Geen rugzak meer, Wat nu?

Ik zat van het weekend lekker een film te kijken, de laatste delen van Harry Potter. De boeken heb ik al verscheidene keren gelezen en ook de film vind ik heerlijk. Ik hou van magie, van fantasie, van sprookjes en van dagdromen - al heb ik dat laatste wel weer moeten leren, maar dat is voer voor een ander verhaal. 

In de film vraagt Hermelien aan Ron om even haar tasje aan te geven. Het is een schattig klein 'avondtasje' wat bij haar feestelijke jurk hoort (als je de film kent dan weet je het, en anders heb je nu ook wel een idee). 
Ron pakt het tasje op, en vertild zich bijna. Het is loodzwaar. Het blijkt dat Hermelien al voorzien had dat ze snel zouden moeten vertrekken en ze heeft alles wat ze dacht nodig te kunnen hebben op magische wijze in dat tasje gestopt. 
In haar geval was dat een tent, de halve bibliotheek, geneeskundige drankjes enzovoort... 
Hermelien liep al die tijd, schijnbaar moeiteloos, met dat tasje rond, maar toen Ron het oppakte, bleek pas hoe zwaar het was. 

 

En ineens klikte het bij mij in: 
Ook ik heb al veel innerlijk werk gedaan. In geleide meditaties heb ik zelfs daadwerkelijk mijn 'rugzak' leeg gehaald omdat de inhoud niet meer belangrijk was, of mij niet meer hielp. En op het moment voelde het ook daadwerkelijk lichter. Maar op de een of andere manier was dat gevoel nooit blijvend. 

En ik vroeg me af waarom dan niet? Want ik had toch de intentie gezet om het achter me te laten. 
Ik had er zelfs voor gekozen om het niet meer op te pakken. De rugzak had ik zelfs niet meer meegenomen, toen bleek dat hij leeg was. En met een lege rugzak lopen is ook zo nutteloos. 

Dus waarom werkte het dan niet echt, niet blijvend? 

Omdat we geen delete-knop hebben in onze hersenen. 

Iedereen weet dat als je op je computer bestanden in je prullenbak gooit, dat ze dan nog niet echt weg zijn. Je kan ze nog steeds 'redden'. En zelfs als je die prullenbak geleegd hebt, dan zijn er nog steeds mensen die die verwijderde bestanden toch nog weer terug kunnen halen. 
Als het dus al moeilijk is om informatie daadwerkelijk te vernietigen op je computer, hoe kom je dan van die informatie in je geheugen af? 
Als je dan geen delete knop hebt, wat is er dan wel mogelijk? Hoe laat je dan daadwerkelijk dat verleden los? 

 

Door andere details in je verhalen meer aandacht te geven en daardoor verminderd de aandacht van de eerste details. 

Iedereen weet dat als je een verhaal over je leven verteld, dat je niet een daadwerkelijk verslag doet van dat wat er gebeurde. NIet alles wat er die dag gebeurde krijgt een plek.

Het weer bijvoorbeeld. Als je verhaal gaat over een plotselinge windhoos die ineens ontstond na een heerlijke dag, dan is hoe het weer was best wel van belang. Daar geef je aandacht aan. 
En als je een ruzie met je beste vriendin beschrijft, dan is het weer waarschijnlijk van minder belang. 

Maar dat wil niet zeggen dat er geen weer was. Je geeft er alleen geen aandacht aan. 

En door te zoeken naar andere details kan je vanuit een ander perspectief naar je eigen verhaal gaan kijken. Je verandert daarmee niet het verleden, alleen de manier waarop je er naar kijkt. 

En achteraf is alles natuurlijk super makkelijk om 'beter te moeten weten', 'anders kunnen handelen', want 'als je niet dit maar dat had gedaan dan...' 

Nee, nee, nee... zo gaan we er niet naar kijken! 

 

We kijken vanuit een hoger perspectief. Vanuit de liefde van je hart. Wat ging er toen goed? Wat deed je wel? Wie was er wel voor je, misschien niet in dat moment, maar wat later? 

 

Alleen maar zeggen dat je iets hebt losgelaten is bullsh#t, excuseer mijn taalgebruik. En ik weet waar ik het over heb, want ik heb het zelf ook gedaan. Het is niet liefdevol naar jezelf toe. Je zegt daarmee: "Ik heb het losgelaten en daarmee moet het maar uit met het geëmmer zijn. Gebeurd is gebeurd en weer door..."

 

Maar zo werkt het niet. Je bent jezelf alleen maar voor jezelf aan het verstoppen, op een heel subtiele en geniepige manier. Want het ondermijnt je vertrouwen in jezelf. Dat stemmetje in je hoofd dat stopt niet, want dat stemmetje weet dat het niet losgelaten is. Dat stemmetje, je ego, herinnert je er alleen maar aan. Dus don't shoot the messenger. Geef niet je ego de schuld, maar ga er mee aan de slag. 

 

Welke blokkade kom je steeds weer tegen? Welk gevoel roept het in je op? Hoe oud ben je dan? 

Want als je je weer 8 voelt, terwijl je nu 42 bent, dan is het logisch dat je geen oplossing ziet. 

Schrijf het eens op. En schrijf het op vanuit liefde voor jezelf, omdat je daadwerkelijk de andere kant van jouw verhaal, jouw blokkade wilt blootleggen. En vraag dan je vroegere zelf wat het nodig heeft, wat het nodig had om over de blokkade heen te stappen. Want ergens als volwassene overheen stappen, is sowieso ook al makkelijker dan wanneer je pas 8 bent en nog niet volgroeit...