“Aanvaard de reis naar binnen en neem dat kleine meisje bij de hand.”
Toen ik dit voor de driehonderdzevenendertigste keer hoorde, werd ik meer dan kriegelig.
Zucht, steun, mopper... ja ja ik weet het, en nu kom ik er ook mee :-)
En een werkelijk gemeend "Sorry" voor iedereen die dit wel kan: Die daadwerkelijk dat meisje of jongetje voor zich kan zien, kan voelen, er mee kan lachen, spelen en huilen. Ik kan dat
niet.
En nee ik gooi het hier niet extra mee dicht. Voor mij werkt het (nog) niet zo.
Ik heb wel een levendige fantasie, dus kan ik heus wel bedenken dat ik dat soort dingen doe en ik kan me dus ook helemaal de put in denken als ik bedenk dat mijn innerlijk kind verdrietig
is.
Maar het levert me niets op - mijn hoofd zit er teveel tussen. Ik heb een snelwerkend en snel-denkend hoofd en dat schakel ik niet zo 1, 2, 3 uit.
En toch… Toch koester ik mijn innerlijk kind. Toch troost ik die kleine Xandra, en neem ik haar bij de hand.
Hoe dan? Ik maak gebruik van kinderen van nu! Ik leg het je uit:
We waren op bezoek bij jonge ouders, hun dochtertje Mara (niet haar eigen naam) van bijna 2 jaar was lekker aan het eten. Tenminste zo zou mijn moeder dat gezien hebben:
De kleine meid was heerlijk stukjes worst en brood en wortel en meloen in haar mond aan het stoppen, voller dan vol en op het moment dat het mondje leeg was, ging het weer gauw-gauw-gauw het
mondje in. Mijn broertje at vroeger dramatisch slecht, dus tja ik snap dat mensen dit dan een heerlijk gezicht vinden, zo’n kruimeltje wat zo lekker en vrolijk aan het eten is.
Want vrolijk was ze ook, maar die vrolijkheid klopte niet helemaal met de gedrevenheid van het eten.
Haar mama verzuchtte: “ik heb alles geprobeerd om haar rustiger te laten eten, maar dan wordt het een drama. Dus nu laat ik haar maar. Ze heeft er geen last van, geen zere buik, of iets anders
wat ik kan merken het zal wel bij haar horen. Ik heb het maar geaccepteerd.”
Op dat moment zag ik het alleen maar aan. Het inzicht kwam pas later toen ik me ineens herinnerde wat de papa mij eens vertelde: “Vroeger toen was ik niet de makkelijkste thuis en mijn moeder
wist soms niets meer doen dan me zonder eten naar bed sturen. En dus gebeurde het regelmatig dat ik honger had. Echt nooit zou ik dit mijn kind aan doen, helemaal nooit!!! Als ik ooit kinderen
krijg dan zullen ze weten dat ze altijd geliefd zijn. ALTIJD!”
Ik had kleine Mara zien eten of haar leven er vanaf ging, of haar bord op ieder moment weggehaald kon worden en ze dus tot die tijd maar moest eten zoveel en snel als ze kon.
En ik zag ook dat papa en mama het inderdaad anders deden. Rustig, vriendelijk en met geduld.
Wie heeft er niet van ons geroepen: “Als ik later kinderen heb, dan ga ik het 100% anders doen!!!” om vervolgens van je kind te horen te krijgen, of je ineens zelf te realiseren: ‘ik ben nu net
m’n moeder/vader?’
Maar hoe verander je dat dan? Als je in je kind de reactie ziet van wat jouw ooit is overkomen?
En wat heeft dat dan met jouw innerlijk kind te maken?
Wees je bewust van je daden. Zie wat je kind doet, en kijk wat het met jouzelf doet.
Zoals kleine Mara eet, laat ze haar vader zien dat wat hij vroeger ervaren heeft.
Erken het voor jezelf.
Kijk als volwassene naar dat kindje. Je kan nu voor jezelf erkennen dat het gebeurd is. Dat het misschien wel meer dan heel erg was. En zie nu hoe je het anders doet met jouw eigen kind. En als
je geen kinderen hebt, zie dan hoe anders je het doet met andermans kinderen.
Op het moment dat je dat besef hebt, kan je je misschien voorstellen dat jijzelf als klein kindje even in de plaats van die andere kleine zit. En op het moment dat je jouw kindje knuffelt,
knuffel dan ook jezelf op die leeftijd.
Huil erbij als de tranen komen. Bevrijd jezelf. Je bent misschien wel een slachtoffer, omdat de dingen je overkomen zijn, maar je hoeft jezelf nu niet meer als slachtoffer te gedragen. Die rol
die past je niet meer. Leg het af en geef het ook niet meer door aan volgende generaties.
Ik had het er met mijn moeder over dat als ik mijn zoons Simon en Kasper (26 en 23 jaar) nu zou krijgen ik ze zo anders zou opvoeden.
Ze protesteerde en zei: “Jullie hebben het toch heel goed gedaan? Moet je zien wat ze allebei bereikt hebben!”
En ja natuurlijk ben ik trots op ze en ook op mezelf want ik weet dat ik onbewust op heel veel vlakken bewust ben geweest. Zonder dat ik ook maar ooit iets gelezen had over een innerlijk kind. En toch kan ik me momenten herinneren waarin mijn gekwetstheid de boventoon voerde. Op de moment dat er niet naar mij geluisterd werd, er niet gedaan werd wat ik op dat moment echt nodig had. Ik was toen niet bij machte om het duidelijk te maken, wilde gewoon dat ze deden wat ik zei.
Ik was moe. We hadden net 800 kilometer gereden. Ik had weinig geslapen, en ik wilde net als anders eerst de tent opzetten voordat we ook maar iets anders zouden doen. En Simon kwam met veel te logische redenen waarom we best eerst konden gaan zwemmen. En dat het pas 11 uur was en dat we nog lang niet in die tenten hoefden te slapen. En hij had gelijk. Maar omdat ik kon dat op dat moment niet zien: Ik was de ouder, ik wist hoe het moest, 'want zo deden we het altijd' en ik kon natuurlijk niet toegeven aan mijn 13-jarige verstandige zoon. Dus gaf ik het enige antwoord waar hij niets op terug kon zeggen: “Omdat ik je moeder ben, luister je nu”.
Ik zie de frustratie van mijn oudste nog en hoor de buurman op de camping achter de heg in de lach schieten. En ineens besefte ik: Dit is het ultieme zwaktebod, dit doe ik nooit meer. (En ik heb dat inderdaad nooit meer gezegd. En heus we hebben nog genoeg andere discussies samen gehad hoor!)
Dus als je nu iets ervaart van een kind, al dan niet je eigen, waarvan je denkt: ‘Hier vind ik iets van…’ Ga dan eerst eens bij jezelf na wat je vindt, waarom je dat vindt, of jij het zelf wel
echt vindt, of is het meer omdat je zo bent opgevoed of opgeleid?
Heel je innerlijke kind door te beseffen hoe jij het anders doet dan je ouders of opvoeders het gedaan hebben. En als je ook nog kunt inzien dat ook zij een product van hun opvoeding zijn, dan
kan je misschien ook vanuit nog meer liefde terugkijken.
Het mag in kleine stappen. Het hoeft niet in een keer allemaal goed en beter.
Kan je het van jezelf accepteren dat ‘groeien’ een werkwoord is. Een werkwoord waar je je hele leven mee bezig bent: Mentaal, emotioneel en ook spiritueel energetisch groeien daarvoor ben je hier
gekomen. Om als oneindig wezen hier een menselijke/lichamelijke ervaring te hebben.
Groei vanuit je eigen wortels en als je iets ontdekt in je bodem, haal het dan naar boven en breng het in het daglicht, zodat je het op waarde kan schatten en het kan houden of wegdoen.
Ik wens je een heerlijke zomer vol groei!
Liefs, Xandra Bakker
Ruim 10 jaar later zijn we nog eens samen op vakantie gegaan al hebben we niet gekampeerd ;-)
Wil je hier meer over weten? Is het tijd om nu niet meer te leven vanuit "het is nu eenmaal zo" of "ik ben zoals ik ben", maar wil je echt jouw eigen pad gaan lopen? Weet je dat je altijd zelf
kan kiezen hoe je reageert?
Neem dan contact met me op en dan kijken we of ik je hiermee verder kan helpen.
Reactie schrijven