Sinds zaterdag hebben we een klein katertje, Pim. Vroeger als klein meisje wilde ik altijd al een kat. Maar het kon nooit, mijn broer was allergisch en we hadden een hond… Later als volwassen vrouw waren er nog 101 redenen waarom een kat niet handig was.
En nu is Pim daar dus.
De hele weg van zijn nest naar huis heeft hij in het reismandje zitten mauwen… eerst vragend, toen boos, toen probeerde hij toch echt de uitweg te vinden, later klagelijk… en toen weer van voren af aan… vooral… geef nooit op!
Want ik vond het natuurlijk zielig… en dus ben ik 2x gestopt: Pim uit het hokje gehaald, even kroelen… even laten weten dat het toch goed was… hele gesprekken gehouden tegen het beestje… en weer door… Zo duurde de reis geen 40 mn maar een uur… maar ach… :-)
En nu 2 dagen later is-ie de wereld hier echt aan het ontdekken en kijk ik naar de ontdekkingstocht van het kleine katertje:
Vol enthousiasme, alles is toch wel spannend… 'maar ik denk wel dat ik het kan.'
Soms zie je hem schrikken… even terug… om daarna toch weer in volle vaart terug te komen.
En dan kan ik niet anders dan bedenken hoe mooi het is om op deze manier de wereld te ontdekken:
Alles is nieuw, maar als je uitgaat van het plezier in plaats van de angst, dan is de wereld een grote speelplaats.
Geen oordeel hebben over je eigen acties, en als iets niet mag, dan merk je het vanzelf (dan word je met de plantenspuit nat gespoten) en dan is er nog meer dan genoeg te ontdekken.
Mijn eigen schaduw is niet eng, dat is een speelkameraadje!
Nu ik dit zo schrijf, en Pim uitgeteld op een stoel slaapt, bedenk ik me dat ik tot een aantal jaar geleden dit nooit zo zou hebben gezien.
Toen waren uitdagingen problemen, obstakels die overwonnen moesten worden. Waar ik hard voor moest werken om en doorheen te gaan.
Nu zijn het uitnodigingen die mij stap voor stap, en laag voor laag mezelf laten vinden. Het kan ook makkelijk heb ik gemerkt. Het hoeft niet moeizaam, met bloed, zweet en tranen.
Ik ga niet meer op zoek naar mezelf. Ik ben al. Het enige wat me te doen staat, is ballast die ik in het leven oppik steeds weer meer af te leggen.
En nu heb ik dus Pim die me dit helpt herinneren.
Want natuurlijk pik ik ook nog steeds ballast op. Ik leef. Ik doe dingen waar anderen wat van vinden… een kat in huis halen bijvoorbeeld.
En daar waar ik vroeger overal toch wel naar een toestemming, of mijn gelijk zocht, weet ik dat gelijk krijgen mij niet gelukkiger maakt. En dat ik mijzelf eerst toestemming moet geven om daarna in overleg te gaan als mijn acties ook invloed hebben op de ander.
Dat is mijn weg. En soms maak ik een omweg in de juiste richting. Geen fouten meer, maar niet altijd de meest snelle route.
Als jij nu geen Pim hebt, maar wel wil leren hoe je jouw uitdagingen in uitnodigingen kan omdraaien - neem dan contact met met op! Het kan ook zonder kat ;-) dat heb ik mezelf bewezen. Voor jou zal dat zeker niet anders zijn!
Liefs, Xandra
Reactie schrijven