Winterweer

Het regent…. spekglad was het gisteren in mijn straat. Er wordt nooit gestrooid, superleuk voor de kinderen van dit woonerf. En nu met de regen erop… fikse glijpartijen. 

 

Van die sneeuw word ik wel blij. En ja natuurlijk weet ik dat het heel onhandig is, lange files, ongelukken en bussen en treinen die niet rijden of andere ellende. Maar als ik dat allemaal even buiten mij laat. Me dus niet daardoor laat beïnvloeden, dan weet ik dat die sneeuw… Alsof ik weer dat meisje van 7 ben, met warme jas en lange losse haren in de sneeuw aan het spelen is. En nee, geen muts, want die kriebelt!

 

Dat meisje, zo frank en vrij in de sneeuw aan het graven. Daar spat de levenslust vanaf! Zo blij dat dit door een fotograaf is vastgelegd. Als ik nu foto’s van me ze, dan zijn ze vaak zo geposeerd en dan is er altijd wel iets waarvan ik niet tevreden ben… maar dit meisje… dit heeft plezier, kijkt zelfs wat ondeugend. Zij is aan het graven, maar mijn ondeugendheid die is bij tijd en wijlen ook heel diep bedolven: Bedolven onder lagen van opvoeding, conditionering, ‘doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg’ en ‘dat-doen-wij-nu-eenmaal-niet-zo’. Oef… de oordelen en de overtuigingen waarmee ik heel liefdevol ben opgevoed en groot geworden.

 

Tja en nu dus regen, regen op die maagdelijke sneeuw die alles bedekte. Alles was even verstopt, alles verstild. 

Nu wordt de wereld weer blootgelegd. 

De modder en drab van half gesmolten sneeuw vermengd met de Betuwse klei. De regen spoelt schoon, maar eerst ziet alles er troosteloos uit. 

 

Ik merkte bij mezelf dat alles even stillag - alsof mijn leven net als de wereld bedolven was onder 15 cm sneeuw. 

Het graven van de kleine meid in de frisse sneeuw, is graven geworden door een volwassen vrouw die volgend jaar Sarah ziet. Ruim 40 jaar verder zijn we - ik heb veel geruimd in de afgelopen jaren:

En niet alleen in mijn huis. Dat was ook in de 25 jaar dat ik hier woon bijna dichtgeslibd met spullen: Herinneringen van vakanties, speelgoed van nu volwassen zoons, spullen die ooit handig waren en misschien toch nog wel eens nuttig kunnen zijn en ach… zet het maar op zolder - plek zat!

Maar ik ben ook in mijn hoofd aan het ruimen gegaan… Dat is minstens zo effectief gebleken en het hielp om de fysieke spullen in huis weg te doen naar de stort of kringloop.

 

Voor het ruimen in huis, eerst mijn hoofd leeggemaakt. Van de boosheid die ik diep verstopt had. Daar keek ik van op toen ik die ontdekte. Boosheid? Maar ik ben helemaal niet boos, ik ben toch geen boze vrouw? Nee… maar mijn jongens hebben het wel eens over ‘de blik’ en we weten allemaal wat die kunnen doen… Iemand zei tegen me: ‘Xandra je maakte net een opmerking over jezelf en ik werd bijna bang van de manier waarop je toen keek’. Toch die ‘doos’ met het opschrift ‘boosheid’ eens uit dat verre hoekje in mijn emoties gehaald. Boosheid? Ja boosheid vooral naar mezelf toe. Boosheid met een laagje teleurstelling. Over het mislukken van mijn huwelijk. Over dat ik nooit eerder voor mijn leven en mijn dromen gekozen had. Dat ik leefde volgens de regels van mijn omgeving en maar amper tegensputterde. Dat het zolang geduurd had voordat ik daadwerkelijk voor mezelf koos. 

 

Moet je nagaan - dit jaar heb ik na de scheiding 10 jaar geleden - weer helemaal voor mezelf gekozen door het avontuur van een eigen praktijk aan te gaan. En nog krijg ik het voor elkaar om boos op mezelf te zijn omdat ik zolang draalde om die beslissing uiteindelijk te nemen. 

 

Wat kunnen we het onszelf toch verschrikkelijk moeilijk maken. 

 

Maar! En ik heb een hekel aan het woordje MAAR, ook aan de woorden Eigenlijk en Proberen, maar dat is een ander verhaal. Maar… in dit geval is het een goede maar, want ik kon die boosheid aankijken. Ik ben er aan gaan werken. Vergeving was een belangrijk deel hierin. Nee, niet andere mensen… Nee het was belangrijk dat ik mijzelf vergaf. En daarnaast alle overtuigingen die ik her en der had overgenomen eens flink onder de loep genomen: Waren ze wel van mij? Waren ze wel nuttig? Geloofde ik dit nu werkelijk?

 

En daarna kon ik in mijn huis aan de slag. Het hamsteraartje Xandra kon afstand doen zonder de verwijtende blikken van de innerlijke criticus Xandra. Wat een verademing was dat. Is dat eigenlijk nog steeds. Natuurlijk had ik een aardige stok achter de deur: Mijn huis staat te koop en hoe leger het zou zijn, des te beter hebben de nieuwe bewoners zicht op de mogelijkheden. Maar toch… 

 

Ruimen werkt. En daar waar een schoon en keurig huis voor sommige mensen helpt om rust in het hoofd te krijgen - durf ik te beweren dat andersom veel effectiever is. Want dan kan je tenminste ook een keer in alle rust die puinhoop een keer puinhoop laten zijn, zonder dat jouw stress-levels in het rood schieten. 

 

Laat je niet gek maken! Jij hebt de regie over jouw leven. Heb je die ook? Of laat je anderen jouw verhaal maken en speel jij daar jouw rol in?

 

Ik wens jullie allemaal heerlijke feestdagen en een mooi uiteinde toe. En dat uiteinde... dat is het startsein voor het nieuwe jaar. Wat zijn jouw wensen en verlangens? 

Liefs, Xandra Bakker